“Laat ik het maar meteen zeggen: armoede is een lastig begrip. Of je iemand arm noemt, hangt af van wat je onder arm verstaat, en daarover zijn, zo heb ik gemerkt, heel wat discussies te voeren.”
Zo begint Mirjam Pool haar ‘Praktijkverhalen over armoede’, een zoektocht langs gezinnen die te kampen hebben met een vaak schrijnende financiële situatie en de instanties waar zij mee te maken krijgen.
Door Pool wordt armoede als relatief begrip neergezet.
Het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) gaat daar niet in mee. Zij probeert althans het begrip te kwantificeren: “Arme mensen hebben onvoldoende geld om een bepaald minimaal consumptieniveau te realiseren”.
Zij karakteriseert een huishouden als ‘armoedig’ als het besteedbaar inkomen valt onder de zogenaamde lage-inkomensgrens, een bedrag afgeleid van hetgeen een alleenstaande bijstandsgerechtigde in 1979 ontving. Voor latere jaren is deze norm bijgesteld via de consumentenprijsindex. De normbedragen voor meerpersoonshuishoudens zijn bepaald met behulp van opslagfactoren.
